Maskenfreiheit
Maskenfreiheit
Kolejny tydzień, kolejny rysunek. Tym razem przedstawia dziewczynę w masce, która przestrasza i niepokoi moich domownikow. "Wszystko w porządku, mamo?" – pytają. "W porządku, w porządku" – odpowiadam, choć sama jestem zaskoczona. Temat maski podjęłam z intencją radości i zabawy (zainspirowały mnie weneckie maski balowe) oraz z zamiarem zilustrowania jej piosenką disco "Yes Sir, I Can Boogie, Boogie, Boogie." Jednak wyszło mniej zabawnie, niż planowałam. Mimo to wierzę, że sztuka, nawet drobna, nie kłamie. Przyglądam się więc rysunkowi i rozmyślam o maskach, także o swoich.
Temat masek zaczął mnie frapowac po przeczytaniu książki Olivii Laing "Miasto zwane samotnością. O Nowym Jorku i artystach osobnych." Odkryłam tam dla siebie Davida Wojnarowicza i jego serię zdjęć z maską "Rimbaud," poprzez którą artysta mierzył się ze swoją przeszłością, uwalniał się od lęków i traum, przełamywał tabu i ukazywał Nowy Jork w inny sposób. Laing cytuje w książce Toma Ranfenbarta, który o "Rimbaud w Nowym Jorku" pisze:
"Chociaż maska Rimbauda to pozbawiona wyrazu, niezmienna twarz, sprawia wrażenie, że nieustannie patrzy, chłonąc sytuacje i doświadczenia. Jednak ostatecznie pozostaje samotna."
Sama autorka pisze:
"O co chodzi z maskami i samotnością? Oczywiście, odpowiedź jest taka, że pozwalają odpocząć od wystawienia się na widok, od ciężaru cudzych spojrzeń. Dobrze ilustruje to niemieckie słowo Maskenfreiheit. Dzięki masce można uniknąć obserwacji i oceny, a zatem ryzyka odrzucenia. Jednak traci się także szansę na akceptację, ukojenie, jakie daje miłość. Właśnie dlatego maski są nie tylko niepokojące i złowrogie, ale także wzruszajace."
Myślę, że w życiu zakładamy maski nieświadomie, by się chronić, czasem absurdalnie, bo nic nam nie zagraża ze strony innych. Może robimy to, by się zdystansować, a może z obawy przed najgłębszym lękiem człowieka – przed odrzuceniem. Gdy jednak trwamy z maską zbyt długo, coś, co miało dać nam wolność, zaczyna nas zniewalać i prowadzi do głębokiej samotności. Zatem zycze nam wszystkim wolnosci od masek!
K.
Maskenfreiheit
Another week, another drawing. This time, it's a girl in a mask, and it's deeply unsettling and frightening to my family. "Is everything alright, Mom?" they ask. "Yes, yes, everything's fine," I reply, though I'm surprised myself. I approached the theme of the mask with the intent of joy and playfulness (inspired by Venetian ball masks), with plans to illustrate it alongside the disco song "Yes Sir, I Can Boogie, Boogie, Boogie." Yet, it turned out far less playful than expected. Still, I believe that art, even small-scale, doesn't lie. So I look at the drawing and reflect on masks, including my own.
My fascination with masks deepened recently after reading Olivia Laing's The Lonely City: Adventures in the Art of Being Alone. It was through her book that I discovered David Wojnarowicz and his photographic series with the "Rimbaud" mask, which he used to confront his past, free himself from fears and traumas, break taboos, and reveal a different side of New York. In her book, Laing quotes Tom Ranfenbart, who writes about "Rimbaud in New York" like this:
"Although the Rimbaud mask is an expressionless, unchanging face, it gives the impression of constantly watching, absorbing situations and experiences. Yet ultimately, it remains alone."
Laing herself writes about masks and loneliness:
"What is it about masks and solitude? The answer, of course, is that they allow relief from the exposure to the weight of other people's gaze. This is well illustrated by the German word Maskenfreiheit. A mask lets you evade scrutiny and judgment, and thus the risk of rejection, but you also lose the chance for acceptance, for the comfort that love provides. That's why masks are not just unsettling and sinister, but also poignant."
I believe we often put on masks unconsciously in life, to protect ourselves, sometimes absurdly so, when there is no real danger from others. Perhaps we do it to create distance, or out of fear of humanity's greatest anxiety – the fear of rejection. However, when we wear the mask too long, something that was meant to give us freedom begins to imprison us, plunging us into profound loneliness.
I will turn on that Disco song I mensioned above ''Yes Sir, I can Boogie, Boogie, Boogie''. Let's have fun anyway. Let's dance!
And you please stay tuned!
I hope to see you on the next page!
K.