Miasto zwane samotnoscia

Olivia Laing

"Miasto zwane samotnoscia"

To bardzo ważna książka dla mnie, choć trudna i wymagająca ode mnie "nadmiernej czujności." Jest to stan, który według Olivii Laing, jest charakterystyczny dla doświadczenia dojmującej samotności.

Ta czujność jest niezbędna, aby zagłębić się w najbardziej intymny świat autorki oraz opisywanych przez nią nowojorskich artystów – w ich samotność. To czujność, która zatrzymuje się na pojedynczych słowach, by zrozumieć, czym ta samotność dla nich byla. Czujność, która porusza się między słowami bardzo ostrożnie, ponieważ doświadczenia samotności, o których mowa, były bardzo bolesne.

Autorka już na wstępie książki pisze: "Samotność może prowadzić nas ku inaczej niedostępnemu doświadczeniu rzeczywistości." Czasami ta rzeczywistość jest trudna, a innym razem pełna wytchnienia, ale zawsze ważna, bo dotyka tego, co dla nas najcenniejsze. Sposobem autorki na własną samotność w wielkim mieście było przyglądanie się i badanie samotności "artystów osobnych", którzy mierzyli się z nią poprzez sztukę. W ten sposób zagłębiamy się w świat niedostatku i odosobnienia Edwarda Hoppera, który uważał, że samotność w jego obrazach jest przesadnie interpretowana. Poznajemy przyczyny powtarzalności sztuki Andy'ego Warhola, który w odmienności dostrzegał samotność, a w powtarzalności – przynależność i atrakcyjność.

Odkrywamy pełen buntu i niezgody świat Davida Wojnarowicza oraz nieco przestraszajaca, bardzo osobna sztukę Henry'ego Dargera, który w swoich dziennikach "licytował się" z samym Panem Bogiem. Autorka wspomina również o kilku innych, mniej znanych, ale ważnych dla Nowego Jorku artystach. Porusza tematy feminizmu, bada związek między fenomenem internetu a samotnością oraz impulsywną potrzebą uwagi, tak charakterystyczną dla naszych czasów. Przywołuje także badania wybitnych psychologów i socjologów, zajmujących się bliskością i samotnością.

Tłem dla tych wszystkich rozważań jest Nowy Jork – jego splendor i ciemne zaułki, społeczne fobie i homofobia, które szczególnie ujawniły się w okresie kryzysu AIDS, oraz jego różnorodność i anonimowość.

Czytanie książki o samotności zawsze prowokuje do refleksji nad wlasnym doswiadczeniem samotnosci. Myślę, że każda samotność jest osobna, a staje się trudna, a czasem wręcz wyniszczająca, gdy próbujemy ja wyprzeć, zagłuszyć holizmami lub zadeptac nadmiernym krzatactwem. Samotność wymaga od nas spojrzenia w prawdę – co w dzisiejszym, zabieganym świecie pełnym falszywosci, nie jest proste. Dlatego to często sztuka, ukazująca samotność, zatrzymuje nas i porusza, ale tylko wtedy, gdy jest prawdziwa. Warto więc poznać tę książkę oraz artystów, dla których ta prawda, choć trudna, była wyzwalająca.

pssst ...

O ksiazce wspominam takze, w opowiesci ilustrujacej jeden z moich rysunkow ,,Maskenfreiheit''

K.

Olivia Laing

'' The Lonely City'

This is a very important book for me, although difficult and demanding of my "excessive vigilance." According to Olivia Laing, this state is characteristic of the experience of overwhelming loneliness.

This vigilance is necessary to delve into the most intimate world of the author and the New York artists she describes, into their loneliness. It is a vigilance that lingers over individual words to fully grasp what loneliness meant for them, and one that moves cautiously between those words, as their experiences of solitude were deeply painful.

At the very beginning of the book, the author writes: "Loneliness can lead us to an otherwise inaccessible experience of reality." Sometimes this reality is difficult, at other times it offers relief, but it is always significant because it touches on what is most precious to us. The author's way of coping with her own loneliness in the big city was to observe and explore the loneliness of "separate artists" who, in turn, dealt with their solitude through art. In this way, we immerse ourselves in the world of lack and isolation of Edward Hopper, who believed that the emphasis on loneliness in his paintings was exaggerated. We also uncover the repetitive art of Andy Warhol, who saw loneliness in difference and found belonging and attraction in repetition.

We discover the rebellious and dissenting world of David Wojnarowicz and the somewhat disturbing, highly individual art of Henry Darger, who in his journals bargained with God Himself. The author also touches on the lives of several other, lesser-known but significant New York artists. She explores themes of feminism, investigates the relationship between the phenomenon of the internet and loneliness, and examines the impulsive need for attention so characteristic of our times. She also references research conducted by prominent psychologists and sociologists who studied closeness and isolation.

The backdrop to all of this is New York – its splendor and dark alleys, its social phobias and homophobia, which became particularly evident during the AIDS crisis, as well as its diversity and anonymity.

Reading a book about loneliness always provokes reflection on our own isolation. I believe that each person's loneliness is unique, but it becomes distressing, and sometimes even destructive, when we try to deny it, drown it out with addictions, or smother it with busyness. Loneliness requires us to confront the truth – a difficult task in our fast-paced world, filled with false. This is why art, which portrays loneliness, often stops us in our tracks and moves us, but only when it is truthful. It is worth exploring this book and the artists whose truth, though painful, was ultimately liberating.

pssst...

About a book  I mension as well in a tale ilutrating one of my drawing ''Maskenfreiheit''

K.