Moonless Night

Moonless night

Lubię ten rysunek. Niesie w sobie obietnicę dnia następnego. Opowiada o tym, że życie jest ruchem. Że po ciemności nocy następuje światło poranka, że jest czas na smutek i jest czas na radość, którym trzeba pozwolić być i którym trzeba pozwolić przeminąć. W książce ''Zderzenie z rzeczywistością'' Russa Harrisa, którą właśnie czytam, autor tłumaczy, że nawet stan depresyjny jest próbą ratowania człowieka. Umysł wyłącza człowieka, żeby już więcej nie musiał cierpieć. I trzeba pozwolić temu być, trzeba to nazwać i okazać sobie troskę, trzeba w to oddychać i spróbować poczuć ciało, które następnie trzeba zlokalizować w przestrzeni, w której przebywa, przez odczuwanie tego miejsca wszystkimi zmysłami.

Zatem jest ogród, jest ciemno, pachnie chłodne rześkie powietrze, które przypływa znad rzeki i pachnie jabłoń. Słychać gwizdy jaskółek i cichy szelest liści, a także szemranie wody. Czuć zawilgoconą świeżą trawę i szorstką korę drzewa. Może smutek ciągle nie odpływa, ale jest już miejsce na radość z tu i teraz. Jest nadzieja.

Cytat, który widnieje pod rysunkiem, pochodzi z książki ''Under Milk Wood''. Właściwie jest to sztuka na głosy napisana poetyckim językiem przez Dylana Thomasa, uznawana za arcydzieło. Opowiada o jednym dniu z nadmorskiego walijskiego miasteczka. Usłyszałam ją w magicznym wykonaniu w radiu BBC, a zaczynała się tak: ''It is spring, moonless night in the small town, starless and bible-black...'', a kończyła właśnie zdaniem: ''At the end of the day a new day is on the way...''

Moonless Night

I like this drawing. It carries the promise of the next day. It tells us that life is movement. That after the darkness of night comes the light of morning, that there is a time for sorrow and a time for joy, which must be allowed to be and must be allowed to pass. In the book ''The Reality Slap'' by Russ Harris, which I am currently reading, the author explains that even a state of depression is an attempt to save a person. The mind shuts down the person so that they no longer have to suffer. And one must allow this to be, one must name it and show oneself care, breathe into it and try to feel the body, which then must be located in the space it occupies by sensing this place with all senses.

So, there is a garden, it is dark, the cool crisp air from the river carries the scent of apple trees. You can hear the swallows' calls and the soft rustling of leaves, as well as the murmuring of water. You can feel the damp fresh grass and the rough bark of the tree. Perhaps the sadness still hasn't dissipated, but there is already room for the joy of the here and now. There is hope.

The quote under the drawing comes from the book ''Under Milk Wood''. It is actually a play for voices, written in poetic language by Dylan Thomas, considered a masterpiece. It tells the story of one day in a Welsh seaside town. I heard it in a magical performance on BBC radio, and it began like this: ''It is spring, moonless night in the small town, starless and bible-black...'', and ended with the line: ''At the end of the day a new day is on the way...''

And the gramophon plays : ''A sparrow Alighted upon our Shoulder'' by Johann Johannsson

Stay tuned.

And see you on the next page... 

K.