Lucubrare
Lucubrare
Lucubrare to czasownik, który oznacza "rozmyślać przy świetle lampy".
Tego roku w taki właśnie sposób spędziłam wiele wieczorów i nocy, by opowiadać "przez siebie" wzruszenia, którymi dotykał mnie świat. Opowiadałam także emocje, i niektóre z nich, wierzcie mi, do łatwych nie należały. Przygarniałam je jednak z czułością, bo przecież mówi się, że nie ma emocji dobrych i złych – są tylko te trudne i przyjemne – i rozpuszczałam je w rysunkach.
W ostatnim poście wspomniałam, że jesteśmy utkani ze słów, bardzo w to wierzę. Właśnie dlatego w moich pracach jest tyle słów. Żyjemy w świecie, w którym rządzi słowo, opowieść, dzięki temu świat jakoś funkcjonuje, zamiast stać na głowie. Szkoda tylko, że wierzymy w opowieści o wojnach, o lepszości i gorszości, i szkoda, że za wszelką cenę staramy się mówić najgłośniej, jak się da, wierząc w to, że to, co najbardziej słyszalne, jest najbardziej prawdziwe. Czyż nie tak działa propaganda?
A prawda mówi do nas szeptem i trzeba naprawdę nadstawić ucha, żeby ją usłyszeć. Szum wiatru, szum strumienia, śpiew ptaków w krzewach róży...
Do prawdy trzeba uważności, do prawdy trzeba ciszy.
W tym blogu opowiadam swoją opowieść właśnie szeptem, z wielką nadzieją, że ją usłyszycie, i z wielką wdzięcznością, że poświęcacie jej uwagę.
I tak minął mój rok online. Jestem bardzo ciekawa kolejnego...
K.
Lucubrare
Lucubrare is a verb that means "to ponder by the light of a lamp."
This year, I spent many evenings and nights in just such a manner, sharing "through myself" the emotions that the world stirred within me. I also narrated feelings—some of which, believe me, were far from easy. Yet I embraced them with tenderness because, after all, it is said that there are no good or bad emotions—only those that are difficult or pleasant. And I dissolved them in my drawings.
In my last post, I mentioned that we are woven from words, and I deeply believe this. That is precisely why my works are filled with words. We live in a world governed by language, by stories, and it is thanks to these that the world somehow functions instead of descending into chaos. It is a pity, however, that we so often believe in narratives of wars, of superiority and inferiority. And it is a shame that we strive, at all costs, to speak as loudly as possible, convinced that the loudest voices carry the greatest truths. Is this not the very mechanism of propaganda?
Truth, however, speaks to us in whispers, and one must truly listen closely to hear it—the rustle of the wind, the murmur of a stream, the song of birds in the rose bushes...
Truth demands attentiveness. Truth requires silence.
On this blog, I share my story in whispers, with the profound hope that you will hear it and with immense gratitude that you choose to give it your attention.
And so, my year online has passed. I am deeply curious about the one to come...
K.
The gramophon plays for you Katie Melua and Simon Goff ''Maybe I Dreamt It''
And if you like my drawings and little tales about them stay with me ...
With Love,
Kasia