''Exercises in Darkness''

'' Exercises in Darkness''

"Ćwiczenia z Ciemności" to tytuł niezwykłej dla mnie książki autorstwa Naji Marie Aidt.

Piszę tę recenzję, aby lepiej zapamiętać historie i słowa, które napotkałam w tej lekturze, z nadzieją – a nawet przekonaniem – że staną się one światłem w moich prywatnych ciemnościach.

Książka opowiada o 57-letniej kobiecie, której imienia nie znamy, przechodzącej przez trudny proces mierzenia się z traumami – zarówno tymi z przeszłości, jak i ta świeża, która wykluczyła ją z normalnego funkcjonowania. To niełatwe historie, które zanurzają nas w mroku; bohaterka, zapisując swoje wspomnienia w zielonym notatniku, pragnie zarówno o nich pamiętać, jak i zapomnieć za wszelką cenę. I choć boi się ciężaru i ciemności tych doświadczeń, musi przez nie przejść, aby odnaleźć siebie, zrozumieć, kim jest, i móc żyć dalej bez lęku.

"Co w skóre twoja weszło i pozbawiło twa istotę światła i nadziei?" – to pytanie pada w chwili glebokiej beznadziei, która zamraża ją, zamykając w ciele – jedynym jej schronieniu, skutecznie oddzielającym ją od rzeczywistości. Stąd czasami "nasłuchuje dźwięków, które towarzyszyłyby słowom, ale jest cicho jak pod wodą."

Podczas jednej z sesji z ''gościem od PTSD'', zadaje mu pytanie, jak to możliwe, że wszystko to przetrwała? Porównuje siebie do małej ćmy, "która siada w różnych miejscach, by potem lecieć dalej, która tłucze się o szybę, która siada na liściu. Mała ćma, tak jak ja, która ODTWARZA i  ROZWIJA swoją historię. Nie taka, taka która MIESCI w sobie całą swoją opowieść i musi nauczyć się ją dźwigać z lekkością kruchych skrzydeł."

I bohaterka dźwiga tę ciemność – raz z mozołem, a raz z niezgrabnym wdziękiem – bo nie jest sama. Wokół niej jest rodzina: trzech dorosłych synów, trzy powody do radości i zmartwień, synowa, wnuczki, siostra, matka oraz wspaniałe przyjaciółki. Wlasnie. I te cudowne dziewczyny to prawdziwe jasne pochodnie, a nawet słońca, które towarzyszą jej w mroku, pomagając być sobą, nie wymagając i nie oczekując niczego szczególnego. "Przyjaciółki są cierpliwe. Ich troska jest jak jedwabna tkanina – cienka i lekka, grzeje w chłodzie, a w cieple chłodzi." Są przy niej, "unoszą ją nad ziemią", skoro teraz trudno jej stawiać kroki. I właśnie dlatego bohaterka nie znika w mroku, walczy o siebie i  żyje według hasła "Jeden dzień na raz.".

A mój rysunek stanowi ilustrację tej przyjaźni, w której pokrewne dusze przekraczaja mrok.

Bardzo, bardzo polecam lekturę "Ćwiczenia z Ciemności" Naji Marie Aidt.

Exercises in Darkness

"Exercises in Darkness" is the title of an extraordinary book for me, penned by Naja Marie Aidt.

I write this review to more vividly preserve the histories and words I encountered in its pages, hoping—and even believing—that they will become beacons amid my personal darkness.

The book tells the story of a 57-year-old woman, whose name remains unknown, as she endures the arduous process of confronting traumas both long past and fresh—experiences that have estranged her from ordinary life. These are not facile narratives; they plunge us into shadow. The protagonist, recording her recollections in a green notebook, yearns both to remember and to forget them at any cost. And though she trembles before the weight and gloom of these experiences, she must traverse them to rediscover herself, to understand who she is, and to live on unburdened by fear.

"What has entered your skin and stripped your essence of light and hope?"—this question resounds in a moment of despair that freezes her, enclosing her in a body that is her only sanctuary, effectively distancing her from reality. From this state, she sometimes "listens for the sounds that might accompany the words, yet all is as silent as beneath water."

In one session with a PTSD specialist, she asks how it is that she has withstood it all. She likens herself to a little moth "that alights in various places before fluttering on, that collides with a pane of glass, that settles on a leaf—a little moth, much like me, that REPLAYS and UNRAVELS its own story, not one that ENCLOSES its entire history and must learn to bear it with the lightness of fragile wings."

And she bears this darkness—sometimes with a ponderous burden, and sometimes with an awkward grace—because she is not alone. Around her stands a family: three grown sons, three sources of both joy and further concern, a daughter-in-law, granddaughters, a sister, a mother, and a circle of remarkable friends. These are genuine beacons, even suns, that accompany her through the gloom, helping her to remain herself without demanding or expecting anything extraordinary. "Friends are patient. Their care is like a silk fabric—thin and light, warming in the cold and cooling in the heat." They stand beside her, "lifting her above the earth" when each step is a struggle. And it is precisely because of this that the protagonist does not vanish into the darkness, that she fights for herself, even as she clings to the motto "One day at a time."

My drawing is an illustration of this friendship, where kindred souls traverse the darkness together.

I wholeheartedly, very earnestly, recommend reading "Exercises in Darkness" by Naja Marie Aidt.

And gramophon  is playing Ralph Towner and Paolo Fresu ''Sacred Place''

Stay tuned!

K.