Nie mówię żegnaj

Han Kang

"Nie mówię żegnaj "

To bardzo trudna książka. ale napisana w sposób niesłychanie piękny i poetycki.
Zaczyna się od niemozliwego do wytrzymania upalu i ogromnego cierpienia głównej bohaterki, Kyong-ha, wywołanego kryzysem, którego przyczyn nie znamy. W tym stanie zaczyna pisać list pożegnalny – uporządkowanie ostatnich spraw. I to właśnie ten list ratuje jej życie, ponieważ Kyong-ha odczuwa kompulsywną potrzebę przepisania go od nowa.

"Napisz to wszystko od początku. To zawsze właściwe zaklęcie" – mówi do siebie, trwając w bezruchu kolejną noc pełną koszmarów, kolejny dzień, tydzień, miesiąc... aż do chwili, gdy robi się naprawdę zimno. gdy zaczyna padać śnieg, który zostanie z nami aż do ostatniej strony powieści.

"Kiedy z nieba w zwolnionym tempie, jakby przez wieczność, spadają śnieżne płatki, można wyraźnie odróżnić ważne sprawy od błahych. Pewne rzeczy stają się przerażająco oczywiste, na przykład cierpienie."

Właśnie wtedy z "piekła własnego życia" wytrąca Kyong-he dawna przyjaciółka, In-son. Ulega wypadkowi i zwraca się do niej o pomoc. Kobiety łączyła kiedyś praca, serdeczna przyjaźń i bardzo symboliczny, niepokojący sen Kyong he – który planowały zrealizować jako wielką instalację artystyczną w rodzinnych stronach In-son, na wyspie Czedżu, na ktorej pod koniec lat 40-stych ubieglego wieku doszlo do masowego ludobojstwa. 

To właśnie tam Kyong-ha wyrusza z misją ratunkową, by – niespodziewanie dla siebie – zmierzyć się z traumami mieszkańców wyspy i z historią rodziny In-son. A historia Czedżu wymaga, by zanurzyć się w najgłębszą ciemność, w świat, który "pochyla jeszcze bardziej chylące się ku ziemi plecy", który potrzebuje "wymazującego wszystko" śniegu, by móc znieść historie ukryte w ludziach – historie, które wychodza z nich nagle, jakby ich "wnętrza zostały rozwarte skalpelem".

By przetrwać tę straszna opowieść o człowieku, bardzo pomocny okazuje się magiczny realizm zastosowany przez autorkę. Sny, duchy i cienie mieszają się tu z rzeczywistością i wspomnieniami – zanurzone w śniegu, który wyglusza, zmiękcza, nadaje lekkości, wyznacza tempo upływającego czasu. Sniegu, ktory otula do smierci i do zycia.

Dla mnie z pewnością niemożliwe byłoby przejście przez tę historię, gdyby nie była to także opowieść o przyjaźni, miłości i nadziei, która potrafi rozniecic choćby małe światełko w ciemności.

Trudno polecać takie książki.  A jednak prawde o  czlowieku warto znac, a ktorz jej prawdziwiej nie opowiada niz artysci, dlatego polecam.

K.

Han Kang

''I do not say goodbye''

This is a difficult book—yet it is written with astonishing beauty and poetry.
It begins with unbearable heat and the equally unbearable suffering of the main character, Kyong-ha, who is in the grip of a mysterious crisis whose cause remains unknown to us. In this state, she begins to write a farewell letter—a quiet attempt to set her affairs in order. And it is this very letter that saves her life, as Kyong-ha finds herself compelled to rewrite it.

"Write it all from the beginning. That is always the right incantation," she tells herself, and remains motionless through another night of nightmares, another day, another week, another month... until the cold finally sets in. Until the snow begins to fall—snow that will remain with us until the final page of the novel.

"When snowflakes fall from the sky in slow motion, as if for an eternity, one can clearly distinguish what is essential from what is trivial. Certain things become terrifyingly obvious—like suffering."

It is then, in the depths of her own private hell, that Kyong-ha is shaken out of her paralysis by a voice from the past—her former friend In-son, who has suffered an accident and reaches out to her for help. Once, the two women shared work, a deep friendship, and a symbolic, unsettling dream: a vision which they had planned to turn into a large-scale art installation in In-son's homeland, on Jeju Island, on which a mass genocide took place in 1948.  

And so Kyong-ha embarks on a journey to Jeju, ostensibly to help her friend, but unexpectedly confronting the traumas of the island's inhabitants, and the haunting legacy of In-son's family. The history of Jeju demands that we descend into utter darkness, into a world that "bends the already stooped backs closer to the ground"—a world that needs the snow, "which erases everything," in order to bear the weight of the stories hidden within people—stories that emerge suddenly, as if their "insides had been split open with a scalpel."

To endure this tale of humanity stripped of illusion, the novel offers a lifeline: the gentle presence of magical realism. Dreams, ghosts, and shadows merge with memory and reality—suspended in snowfall that muffles, softens, lightens, and dictates the passage of time. Snow that enfolds—into death, and into life.

For me, this story would have been unbearable were it not also a tale of friendship, love, and hope—the kind that kindles even a faint glimmer of light in the darkness.

It is not easy to recommend such a book. 

And yet, the truth about humanity is worth knowing—and who tells it more truthfully than artists?
That is why, in the end, I do recommend it.

K.