Czereśniowy Sad

Dzisiaj opowieść zmieszana ze wspomnień i ze wzruszeń lektury Bohumila Hrabala "Taka piękna żałoba", którą ostatnio przeglądam sobie kolejny raz. To jedna z moich najukochańszych książek.

Na przykład taki fragment tekstu z rozdziału CUD ZDARZA SIĘ CO DNIA:

"Siedziałem w konarach drzew, jedną ręką przytrzymywałem się pnia, drugą zaś – niemal leżąc – wyciągałem jedynie po najdojrzalsze owoce. Wokół mnie dziobały czereśnie kosy i żarłoczne szpaki, które wrzeszczały na mnie, jakby tych czereśni nie było dość dla wszystkich. Szpaki lśniły w konarach jak drogie kamienie, były cudownie zielono-błękitne, gardziołka przystrojone złotymi plamkami, błyszczały jak nawoskowane, pociągnięte tłuszczem, jakby ptaki wzbiły się właśnie z wody niczym zimorodki. Znałem te wszystkie drzewa doskonale, zamknąwszy oczy potrafiłem wyobrazić sobie wszystkie pnie i wszystkie konary, rozpoznałbym je nawet wśród tysiąca drzew – każde drzewo miało swoje oblicze, swoją twarz, bo ja w tych drzewach żyłem, nie tylko wtedy, jak dojrzewały czereśnie (...)"

W dzieciństwie miałam  szczęście zbierać owoce prosto z drzewa także – czereśnie, wiśnie, śliwki, gruszki... Najfajniej było zbierać oczywiście czereśnie, bo były najsłodsze. Takie wspomnienia drobnych rzeczy – a bezcenne.
No i powstał rysunek, bez koloru, ale może piórko wyczarowało cos wiecej?

Mój syn, który kończy dzisiaj lat osiemnaście, zachwycił się nim. A nie ma wspomnień zbierania czereśni. Niestety. Orzekł także, że najfajniejsze moje rysunki to te bez koloru: "color is destructing in your pictures."
A ten młody człowiek w najbliższy piątek będzie miał maturę z Art, więc nadstawiłam ucha uważnie. Hmm… Też najbardziej lubię rysować te czarno-białe. Może to widać?

Korzystając z dodatkowych wolnych dni od pracy, przesyłam ten rysunek – może wzbudzi wspomnienia? Albo pragnienia? Żeby zrywać dojrzałe owoce prosto z drzewa...

To dziele sie.

Z miłością,

K.

The Cherry Orchard

Today, a tale interwoven with memories and the tender emotions stirred by reading A Little Town Where Time Stood Still  by Bohumil Hrabal—a book I've been leafing through again lately. It's one of my most beloved.

Take, for instance, this passage from the chapter titled MIRACLES HAPPEN EVERY DAY:

"I sat in the treetops, one hand clinging to the trunk, the other—almost lying down—stretching only for the ripest fruit. Around me, blackbirds and greedy starlings pecked at the cherries, screeching at me as though there weren't enough for all. The starlings shimmered in the branches like precious stones—wonderfully green and blue, their throats adorned with golden flecks, shining as if waxed and greased, as though they'd just risen from water like kingfishers. I knew each of those trees intimately; with my eyes closed, I could picture every trunk and branch. I would recognize them among a thousand others—each tree had its own face, its own soul—because I lived in those trees, not only when the cherries ripened (...)"

As a child, I was lucky enough to gather fruit straight from the trees, too—cherries, sour cherries, plums, pears... Of course, cherries were the most fun to pick—they were the sweetest. These memories may be small, but they are priceless.
And so a drawing was born—without colour, but perhaps it cuptured something beyond the colour.

My son, who turns eighteen today, was enchanted by it. Even though he has no memories of picking cherries. Sadly.
He also declared that my best drawings are the ones without color: "Color is destructing in your pictures."
This young man will sit his Art A-level this coming Friday, so I listened carefully. Hmm... I, too, love drawing in black and white the most. Perhaps it shows?

Taking advantage of a few extra days off work, I'm sending this drawing out into the world—perhaps it will stir a memory? Or awaken a longing?
To pluck ripe fruit straight from a tree...

With love,

K.

And the grampophon plays  ,,Alambari''  by DakhaBrakha

Stay tuned!

K.