Lina

Lina

Lina. Dziewczyna z niewidzialnego miasta. Tak nazywany jest podziemny labirynt pod Paryżem – system komór, komnat i niekończących się tuneli, który nielegalnie eksplorowany jest przez subkulturę katafilów. To ludzie zafascynowani paryskimi katakumbami, którzy przemierzają je wzdłuż i wszerz, odkrywając nowe przejścia, trasy i komnaty, pozostając pod ziemią nawet przez wiele dni.

Istnieje pilnie strzeżona, ogromna mapa paryskich podziemi, na bieżąco uzupełniana przez eksploratorów. Jej duchem, naniesionym na mapie jasnoszarym tuszem, jest plan górnego miasta – Paryża – z jego geometryczną tkanką urbanistyczną. Plan podziemnego labiryntu jest  bardziej organiczny.

Macfarlane w swojej książce ''Podziemia''  pisze o tym tak:

"Niewidzialne miasto rządzi się innymi regułami planistycznymi. Wydrążone ulice często skręcają, wiją się albo kończą ślepymi zaułkami. Niektóre zwijają się w kształt bicza, powracając do punktu wyjścia. Bywa, że tunele rozgałęziają się na trzy albo cztery odnogi (…) Z niektórych korytarzy wchodzi się do sal o nieregularnych kształtach, połączonych z dziesiątkami małych pomieszczeń. Niewidzialne miasto istnieje na wielu poziomach, połączonych schodami i studniami."

Tunele i skalne komnaty mają swoje nazwy: Sala Sześcianów, Korytarz Klaustrofila, Butik Psychozy, Skrzyżowanie Śmierci, Klinika Obcych, Komnata Zjaw, Meduza, Szkliwiarnia, Bermudy, Szlas Listków, Niedźwiedzi Klasztor, Komora Ostryg, Pokój Z. W niektórych z tych komnat, przystrojonych świątecznymi białymi lampkami, odbywają się czasami spotkania i imprezy przy muzyce. 

Dla Liny katakumby są pasją. Upamiętnia je i dokumentuje za pomocą fotografii i zapisków. Nie wiemy o niej wiele. Nie znamy jej prawdziwego imienia. Autor zdobył jej zaufanie i tylko dlatego zgodziła się zostać jego przewodniczką po podziemnym labiryncie. Macfarlane opisuje Linę tak:

"Maluje usta czerwoną szminką, nosi jaskrawe berety, a kręcone kasztanowe włosy upina z tyłu głowy, żeby nie zaczepiały o coś w tunelach. W niewidzialnym mieście może być naprawdę sobą albo kimś innym niż sobą."

Wiemy jeszcze, że największym marzeniem Liny jest odwiedzenie podziemnego miasta Odessy – największej na świecie sieci podziemnych tuneli, które jednak obecnie, nie tylko z powodu wojny, są miejscem bardzo niebezpiecznym, szczególnie dla młodej kobiety.

Lina wydała mi się zupełnie niezwykła – pełna światła w kontraście do podziemi i bardzo surrealistyczna. Dlatego wymyśliłam dla niej jeszcze jedną podziemną komnatę – Komnatę Świetlików.

Lina

The invisible city. That is the name given to the underground labyrinth beneath Paris—a network of chambers, halls, and endless tunnels, illegally explored by the subculture of cataphiles. These are people fascinated by the Parisian catacombs, who traverse them in every direction, discovering new passages, routes, and chambers, sometimes remaining underground for days on end.

There exists a closely guarded, ever-expanding map of the Parisian underground, meticulously updated by its explorers. Its ghost, sketched in pale gray ink, is the map of the city above—Paris—with its geometric urban fabric. The plan of the underground labyrinth, however, is far more organic.

Macfarlane, in his book Underland, describes it as follows:

"The invisible city obeys different planning rules. Its hollowed-out streets often twist, coil, or end in blind alleys. Some loop back on themselves like a whip, returning to their starting point. At times, tunnels branch into three or four separate paths (…) Some corridors lead into irregularly shaped halls, connected to dozens of smaller rooms. The invisible city exists on multiple levels, linked by staircases and shafts."

The tunnels and stone chambers have names of their own: The Hall of Cubes, The Claustrophile Corridor, The Boutique of Psychosis, The Crossroads of Death, The Clinic of Aliens, The Chamber of Phantoms, Medusa, The Glazing Room, The Bermudas, The Rustling Leaves, The Bear Monastery, The Oyster Chamber, Room Z. In some of these chambers, adorned with festive white fairy lights, gatherings take place from time to time, accompanied by Bowie's music—an experience that the author of ''Underland'' found profoundly surreal.

For Lina, the catacombs are her passion. She preserves and documents them through photographs and notes. Little is known about her. Her real name remains a mystery. The author earned her trust, and only because of this did she agree to be his guide through the underground labyrinth. Macfarlane describes her as follows:

"She paints her lips with red lipstick, wears bright berets, and pins her curly chestnut hair at the back of her head so it won't catch on anything in the tunnels. In the invisible city, she can truly be herself—or someone else entirely."

We also know that her greatest dream is to visit the underground city of Odesa—the largest underground tunnel network in the world. Yet today, due not only to war but also to other dangers, it remains an extremely perilous place, especially for a young woman.

Lina struck me as utterly extraordinary—full of light in contrast to the depths below, and deeply surreal. That is why I imagined one more chamber for her in the underground world— the Chamber of Fireflies.

And the gramophone plays 'Darkness'' by Lamb.

Stay tuned! And I hope to see you on the next page! 

K.