''Zapiski Wariatki''

 ALEKSANDRA MLYNARCZYK GEMZA

"Zapiski Wariatki"

Początek tej drogi był trudny. Młynarczyk-Gemza zmagała się z szarą rzeczywistością, próbując się do niej dopasować. Dodatkowo była uwikłana w relację, która okazała się tak fałszywa i toksyczna, że swojego ówczesnego partnera nazywa Wilkołakiem. O tamtej sobie pisze tak: "Musiałam zostać sama ze sobą. A we mnie nikogo nie było. Mierzyłam się z bezkresną, przerażającą próżnią. Ciągle miałam mocno skonstruowane 'ja', tylko że było to 'ja' osoby, której nie ma. Jakbym stała się ujemną wartością."

Z takiej perspektywy Młynarczyk-Gemza opisuje świat – dodatkowo skomplikowany przez chorobę psychiczną, schizofrenię. Choroba aktywuje się u niej, osoby wysoko wrażliwej, na skutek "biedy, braku miłości, uwagi, czułości i negowania tego, kim jest – jak widzi i co widzi. A widzi wyraźnie i dużo."  

I to spojrzenie odziera nasza rzeczywistość z fałszu, pokazuje jej absurdalność, ciągłą gonitwę za sukcesem mierzonym pieniędzem, ukazuje codzienność jakby sztuczną, "zresztą oczywistość", pozbawioną ciekawości i gotowości na niejasność.

Przełom następuje, gdy autorka decyduje się już więcej nie ukrywać, gdy postanawia opowiedzieć swoją historię, pokazać swoją bezbronność i wrażliwość osoby doświadczającej psychozy. Pisze: "Potrzebowałam to komunikować, ale wydawało mi się, że muszę na zawsze dźwigać brzemię tajemnicy. Liczyłam, że ten, kto ma zrozumieć moje zdjęcia i obrazy, zrobi to. Przed resztą uchroni mnie symbolika wizualnej reprezentacji, jej komunikacyjny potencjał, a zwłaszcza niejasność. Aż w końcu doszło do mnie, że trzeba powiedzieć parę rzeczy wprost. Opisać dosłownie. Język ma moc performatywną. (…) Zmienia rzeczywistość."

I faktycznie od tego momentu rzeczywistość artystki zaczyna się zmieniać, nabiera ekscytujących kolorów i wyzwala udręczonego ducha.

Dlaczego warto poznać tę lekturę? Bo autorka jest jak Alicja, która rzuciła się za białym królikiem w norę, nie licząc się z konsekwencjami. Jej opowieść jest mocniejsza niż thriller – mrozi, wyzwala, prowokuje, obnaża. Sięgając po nią, odważamy się spojrzeć na świat oczami Alicji, która przecież mówiła: "All the best people are mad!"

ALEKSANDRA MLYNARCZYK GEMZA

"Zapiski Wariatki" (The Diary of a Madwoman)

''Zapiski Wariatki'' (The Diary of a Madwoman)  is a story about a girl who, as she herself says, serves art. The author writes that a deeply hidden sensitive spirit lives within her, her inner voice, which "calms down and sounds harmonious only when she listens to it carefully and pays attention to it – by drawing, writing, or documenting its message in some other way." This is the story of the journey the artist undertook to finally hear its poignant, freedom-filled howl.

The beginning of this journey was difficult. Młynarczyk-Gemza struggled with the gray reality, trying to adapt to it. Additionaly she was entangled in a relationship that turned out to be so false and toxic that she calls her then-partner the Werewolf. She writes about her past self: "I had to be alone with myself. And there was no one inside me. I faced an endless, terrifying void. I still had a strongly constructed 'self', but it was the 'self' of a person who did not exist. As if I had become a negative value."

From this perspective, Młynarczyk-Gemza describes the world – further complicated by the mental illness, schizophrenia. Schizophrenia manifests in her, a highly sensitive person, as a result of "poverty, lack of love, attention, tenderness, and the denial of who she is – how she sees and what she sees. And she sees clearly and a lot." This perspective strips reality of its facade, showing its absurdity, the constant chase for success measured by money, portraying everyday life as if it were artificial, "after all, obviousness", devoid of curiosity and readiness for ambiguity.

A breakthrough occurs when the author decides to hide no longer, when she decides to tell her story, to show her vulnerability and sensitivity as a person experiencing psychosis. She writes: "I needed to communicate it, but it seemed to me that I had to carry the burden of secrecy forever. I hoped that those who were meant to understand my photos and paintings would do so. The rest would be protected by the symbolism of visual representation, its communicative potential, and especially its ambiguity. Until I finally realized that some things need to be said directly. Described literally. Language has performative power. (…) It changes reality."

And indeed, from that moment on, the artist's reality begins to change, taking on exciting colors and liberating her tormented spirit.

Why is this book worth reading? Because the author is like Alice who dived down the rabbit hole without considering the consequences. Her story is more powerful than a thriller – it chills, liberates, provokes, and exposes. By picking it up, we dare to see the world through Alice's eyes, who after all said: "All the best people are mad!"